ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Γλυκειά η μορφή Της καθρεπτίζεται στα ελληνικά ακρογιάλια. Χαιδεύει τις βουνοκορφές, τρέχει στούς κάμπους. Μπαίνει στο καλύβι του φτωχού. Ζεσταίνει την καρδιά της Μάννας και διαφεντεύει τη βελόνα της πυξίδας των θαλασσευόντων στα πελάγη των θλίψεων.

Η Κυρία των Αγγέλων, των Ουρανών η Πλατυτέρα, η Μητέρα του Κυρίου η Άχραντη. Η Δέσποινα των καντηλιών, η αφή της Ελπίδας. Η σχεδία η ταχύπλοη στης Νύχτας την αγρύπνια. Ο Όρμος, ο Όρος, το Όρος, το Όραμα, ηΌαση.

Καλοκαίρι, Δεκαπενταύγουστος. Κάτασπρα Μοναστήρια, σκόρπια ξωκκλήσια. Αποκορύφωμα ο Παρακλητικός Κανόνας στη χάρη Της. Με το θρού των πεύκων, τις συναυλίες των πουλιών, το κανονάρχισμα των τζιτζίκων. Το θερινό σκηνικό της παρουσίας της ως Χαράς των Αγγέλων και των ανθρώπων.

Εφορεύει παντού αποδέκτης των εναγωνίων κλήσεων της επώδυνης ώρας. Η πρεσβειρα στον υιό και Θεό της. Γέμει χαρίτων ο ευώδης κήπος της, ο μυστικός.

Καί σκορπάει απλόχερα τη στοργή της μάννας τ ουρανού και της γής μάννα. Ασάλευτη καταφυγή και παραμυθία των θλιβομένων. Δροσιά του Παραδείσου ηΠαναγία μας Μητέρα.

«Αειθαλής μυρσίνη των μέσα κήπων,ακένωτος κρουνός δωρεών ακοίμητη ευωδία».

Καλοκαίρι με Ορθόδοξη αίσθηση.

Αικατερίνης Μοναχής, Πεζοτράγουδα, Ηράκλειο 2007.