Δ.ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΡΗΤΗΣ ΚΥΡΟΥ ΕΥΓΕΝΙΟΥ

Δ.ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΡΗΤΗΣ ΚΥΡΟΥ ΕΥΓΕΝΙΟΥ

Εἶπε ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Κρήτης Εὐγένιος :

«Εἶμαι ἁμαρτωλός, ταπεινός Ἐπίσκοπος, ἀφοῦ ἡ τελειότητα δέν συνδέεται μέ αὐτήν τήν ζωή, ἀλλά ἀγαπῶ τόν Θεό καί τήν Ἁγία του Ἐκκλησία τήν ὁποία ὑπηρετῶ μέ ἀφοσίωση ἀπό μικρό παιδί316».

«Ὄνειρόν μου εἶναι ἡ Μονή αὐτή νά γίνῃ τό σπίτι τοῦ Κληρικοῦ καί τῶν στενωτέρων λαϊκῶν συνεργατῶν τῆς Ἐκκλησίας, νά στεγάζωνται δέ ἐν αὐτῇ ἄνετα αἱ Παιδικαί Κατασκηνώσεις τῶν Κατηχητικῶν μας Σχολείων.Θά καταβάλλω πρός τοῦτο κάθε δυνατήν προσπάθειαν. Εἶμαι βέβαιος ὅτι θά ἔχω καί τήν ἱδικήν σας συνεργασίαν. Θά ἐπικαλεστῶ δι’ ὑμῶν καί τήν συνδρομήν τῶν Χριστιανῶν τῆς Θεοσώστου μοι παροικίας316».

«Ἡ Ἱερωσύνη μᾶς δίνει τήν δύναμιν νά κάνωμεν ὑιούς τοῦ Θεοῦ.Ἐκ τούτου διαπιστοῦται ἡ μεγαλειότης τῆς Ἀποστολῆς μας καί αἱ βαρεῖαι εὐθύναι τῆς διακονίας μας.Ὑπάρχει χάρις ἡ ὁποία δέν διαβιβάζεται παρά διά τοῦ ἱερέως, ὑπάρχουν καρποί, οἱ ὁποίοι δέν γεννῶνται παρά διά τῶν φροντίδων μας. Εἴμεθα οἱ ἀγωγοί διά τῶν ὁποίων διοχετεύεται εἰς τούς ἀνθρώπους ἡ Θεία Χάρις καί αἱ Θεῖαι ἐνέργειαι, αἱ ὁποίαι δύνανται νά ἀναγεννήσουν τόν σημερινόν κόσμον, ἕναν κόσμον άπογοητευμένον, ἐξαρθρωμένον, ὁ ὁποῖος ζητεῖ ἕνα στήριγμα, ζητεῖ ἐκεῖνον εἰς τόν ὁποίον νά ἐμπιστευθεῖ τό φῶς του, τήν ἀλήθειαν, τήν ζωήν316».

«Θά μείνωμεν ἐδῶ ἐπί ὀλιγοήμερον, ἴνα ζήσωμεν ἠσύχους ὥρας καί ἵνα τάς ὥρας ταῦτας τῆς περισυλλογῆς ἐφαρμόσωμεν ἕκαστος τό ἔνδον σκάπτε δι’ ἑαυτόν , ἵνα μέ τούς ψιθύρους τῆς φύσεως ἀκούσωμεν καί τήν φωνήν τῆς συνειδήσεως καί λάβωμεν ἀποφάσεις διά τόν πνευματικόν ἡμῶν καταρτισμόν317».

«Εἶμαι εὐγνώμων διά τάς προσευχάς, τήν ἐμπιστοσύνην καί τήν ἀφοσίωσιν τοῦ περί ἐμέ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Τάς πικράς δοκιμασίας τάς ἀφήνω εἰς τήν δικαίαν κρίσιν τοῦ Θεοῦ. Κύριε μή στήσεις αὐτοῖς τήν ἁμαρτίαν ταύτην. Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν.Ἀμήν317».


Ὁ Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης λέγει σχετικῶς : « Σάν ἄλλο λύχνο αναβει ὁ Θεός τόν ἱερέα καί τόν τοποθετεῖ ἐπάνω στόν λυχνοστατη τῆς ὁλόφωτης ἱερατικῆς διακονίας.Τόν θέλει νά φεγγοβολᾶ,νά φωτίζῃ τήν Ἐκκλησίαν του.Γιατί; Γιά νά βλέπουν τά πλήθη τῶν πιστῶν τό ἀστραποβόλημα τῆς ἁγίας Προσωπικότητός του,νά κατευθύνωνται πρός τήν ἀρετήν καί νά δοξάζουν τόν μεγάλο Θεό318» .

«Ὁ Ἱερεύς εἶναι τό ὄν, πού ἔχει ὡς κύριο προορισμό του νά παρεμβαίνῃ στήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου σέ ὅλες τίς άποφασιστικές στιγμές τοῦ συντόμου περάσματος του ἐπάνω ἀπό τήν γῆ ».

« Ὁ Κύριος ἡμῶν εἶπε : «ὑπόδειγμα γάρ δέδωκα ὑμῖν,ἵνα καθώς ἐγώ ἐποίησα ὑμῖν καί ὑμεῖς ποιῆτε(Ἰωάν,13-15)».Εἰς τό πρόσωπον καί τήν ζωήν τοῦ Χριστοῦ,κεκοσμημένον δἰ ἀρετῶν καί πλήρους θερμῆς μέχρις αὐτοθυσίας ἀγάπης πρός τόν ἄνθρωπον, πραγματοποιεῖται τό ἀνθρώπινον ἰδεῶδες, ἡ τελειότης, ἡ ἐξομοίωσις πρός τόν Θεόν.Ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ἡ θεία τελειότης λαμβάνει ἀνθρώπινην μορφήν,ζῇ μεταξύ τῶν ἀνθρώπων καί προσφέρεται ἡμῖν ὡς πλῆρες πρότυπον πρός μίμησιν». Μίμησις Χριστοῦ καί μαρτυρία αἰτεῖται ἡ Ἐκκλησία νά εἶναι ὁ Ἐπίσκοπος ἐν τῇ διακονίᾳ του διά τόν ἄνθρωπον.Ἡ διακονία δέ διά τόν ἄνθρωπον, εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἠθικήν ὕπαρξιν «δι’ ὅν Χριστός ἀπέθανεν», ἀποτελεῖ τό οὐσιαστικόν στοιχεῖον τοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας καί ἀπολύτως ἐπιβεβλημένην τῆς Ἀποστολικῆς δράσεως. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι κοινωνία Χάριτος καί Πίστεως. Ἡ ἀληθής ἀγάπη ἀποτελεῖ ἔκφρασιν τῆς ζώσης πίστεως μετά τῆς διακονίας,τῆς καρδίας καί τῆς πράξεως ἕως τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ,ἐκφράζουσα τόν ὑψηλότερον σταθμόν τῆς ἀνθρωπίνης τελειότητος ».

«Ἡ ἑνότης τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ἀνύψωσις της ὑπεράνω ἀπό τάς ὑφισταμένας ὑποκειμενικάς καί ἐπαρχιακάς ἀντιλήψεις,ἡ ἀνακαίνισίς της, ἡ ἀναζωπύρωση τοῦ πνεύματος τῶν Πατέρων,αἱ Πανορθόδοξοι Διασκέψεις τῆς Ρόδου καί τῆς Γενεύης, ἡ ἑνότης τοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου. Τίποτε κατά τόν ἀείμνηστον Πατριάρχην Ἀθηναγόραν ,δέν ὑπάρχει δυνατότατον ἐν τῷ κόσμῳ ἀπό τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ.Ἐδοκιμάσθησαν τά μίση,αἱ ἐχθρότητες, οἱ Θρησκευτικοί πόλεμοι, αἱ τόσαι ἀντιθέσεις καί διαλεκτικα, ἡ συμφορά τῆς διαιρέσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ μέ τήν ἀπομόνωσιν καί τά μίση,τά ὁποῖα τήν ἡκολούθησαν,ἐμποδίζει τό ἔργον τῆς Ἐκκλησίας εἰς ὅλους τούς λαούς τῆς γῆς, ἡ ἔνωσις θά ἐπέλθῃ οὖ διά τῆς ὑποταγῆς τῆς μιᾶς Ἐκκλησίας εἰς τήν ἄλλην,ἤτοι διά τῆς ἀφομοιώσεως τῆς μιᾶς πρός τήν ἄλλην ἤ τῶν ἀξιώσεων πρωτείου ἐπί τῆς Ὀρθοδόξου Έκκλησίας, ἀλλ’ ἐν τῇ πράξει καί τῇ ἱσοτιμίᾳ,ὡς αἱ δύο Ἐκκλησίαι ἐβίουν κατά τά πρῶτα ἔτη.Ἐξακολουθοῦμεν τόν δρόμον τῆς Ἀγάπης,μή δυνάμενοι νά καθορίσωμεν πότε ἀκριβῶς θά φθάσῃ εἰς τό τέρμα ὁ δρόμος οὖτος, ἀλλά βέβαιοι ὅτι μία μέρα θά φθάσῃ ».

«Ἀκραδάντως πιστεύω, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος νά πορεύῃται τήν ὁδόν, ἥτις ὁδηγεῖ αὐτόν πρός τόν Θεόν,καί ὅτι ἡ ἀθεΐα, ὅταν διατείνεται, ὅτι θά ἀπαλλάξῃ τόν ἄνθρωπον ἀπό τά δεσμά τῆς θρησκείας δέν στηρίζεται ψυχολογικῶς,διότι ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἔμφυτον τό θρησκευτικόν συναίσθημα. Πρέπει νά τονίσω ὅτι ἡ ἀθεΐα εἶναι ἀπαράδεκτος είς τήν διαμόρφωσιν τοῦ ἀληθοῦς ,τοῦ τελείου, τοῦ καλοῦ ἀνθρώπου καί ὅτι ἡ συναδέλφωσις μετά τῶν συνανθρώπων του προϋποθέτει τήν πίστιν είς τήν κοινήν πατρότητα τοῦ Θεοῦ[...] Ἠθική δέ ἄνευ Θεοῦ, Χριστιανισμός ἄνευ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας του δέν ὁδηγοῦν εἰς αἴσιον πέρας[...] Καί ἡμεῖς ἐδῶ ἀδελφοί μου, πρέπει νά εἴμεθα εὐγνώμονες είς τόν Ἀπόστολον Τίτον,ὅστις μετά τόν Ἀπόστολον Παύλον ἐκήρυξεν ἐν Κρήτῃ τό Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ διά τήν σωτηρίαν πάντων «οὕς ὁ Κύριος θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν». Ὁ δέ Ἰησοῦς Χριστός πάντοτε νικᾶ καί ὅτι «οὐκ ἔστιν ἕτερον ὄνομα ὑπό τόν οὐρανόν, ἐν ὦ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς ».

ΕΥΓΕΝΙΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΡΗΤΗΣ ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ

+Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ρεθύμνης καί Αὐλοποτάμου κ.Ἄνθιμος :
«Ξαναβρέθηκα μέ μεγάλη συγκίνηση, μετά ἀπό πολλά χρόνια ἐδῶ στό Γοργολαΐνι. Δέν ἤμουνα ἱεροσπουδαστής γιατί ἀμέσως μετά τό Γυμνάσιο πῆγα στό Πανεπιστήμιο καί φοιτητής, πρωτοετής ἀκόμα ἦρθα ἐδῶ καθώς μέ ἐπιστράτευσε ὁ μακαριστός Εὐγένιος. Ἀρχικά σάν Ὁμαδάρχης καί ἀργότερα σάν Ἀρχηγός. Πολλοί άπό τούς τότε Κατασκηνωτές εἶναι σήμερα ἱερεῖς. Θυμᾶμαι ἀκόμα τίς ἐπισκέψεις τοῦ ἀειμνήστου Ἀρχιερέως Εὐγενίου.Καί τίς συζητήσεις μαζί του ὕστερα ἀπό κάποιες παρεμβάσεις πού γινόταν σέ αὐτόν ἀπό τόν μακαριστό Καραϊσκάκη.Τόν κατεῖχε τό μακαριστό Δημήτριο μιά μανία οἰκονομίας καί διαρκῶς διαμαρτυρόταν στόν Δεσπότη. Περίσσεψε παράδειγμα ἕνα φαγητό που μποροῦσε νά χρησιμοποιηθεῖ μέ ἄλλο τρόπο γιά μαγείρεμα. Ἐμεῖς το πετάξαμε, ὁ Καραϊσκάκης τό εἶπε στό Δεσπότη καί ἐκεῖνος ἔπαιρνε τηλέφωνο σχεδόν ἐνοχλημένος γιατί τοὖχαν παρουσιάσει τέλεια τά πράγματα χωρίς νά εἶναι ἔτσι.
Ἔγινα Ἀναγνώστης τήν ἡμέρα τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου θυμᾶμαι. Κάναμε Ἐσπερινό, Ἀπόδειπνο στόν λόφο,θυμᾶμαι πού ἀνάβαμε φωτιές στό γήπεδο τή νύχτα καί ψήναμε αὐτοσχέδια ψωμάκια. Ἀκόμα τόν παπᾶ Μανώλη τόν Παπακανδεράκη που ἑτοίμαζε τά ἀποχαιρετιστήρια δεῖπνα ὅταν τελείωναν οἱ περίοδοι οἱ Κατασκηνωτικές.
Τά Ἱερατικά Συνέδρια εἶχαν ἀφήσει ἐποχή καί ἱερεῖς ἀπό τό Ρέθυμνο ἐρχόταν σάν ἀντιπρόσωποι καί τα παρακολουθοῦσαν. Εἰδικά ὅταν μετά τόν θάνατο του μακαριστοῦ προκατόχου μου, Μητροπολίτη Τίτου εἶχε ἀναλάβει τοποτηρητής τῆς Μητροπόλεως ὁ ἀείμνηστος Εὐγένιος.
Τίς νύχτες σέ κάποιους προξενοῦσε τρόμο τό ἄγαλμα του Μαστραχᾶ. Εἴχαμε φτειάξει καί ἕνα πρόχειρο φαρμακεῖο καί ἐξυπηρετούσαμε μικροπροβλήματα. Κάποια παιδιά προσποιοῦνταν τά ἄρρωστα διαρκῶς. Ἕνα ἀπό αὐτά, μέ μιά ψευτοένεση φτιαγμένη ἀπό μιά σακοράφα καί τό θερμόμετρο, θεραπεύτηκε διά παντός καί δέν ξαναῆρθε νά γυρέψει φάρμακα.
Ἐκεῖνο τό τραγούδι ὁ Θεός να τόν φυλάει τόν Σεβασμιώτατο θά μοῦ μείνει ἀξέχαστο. Πιστεύω νά μᾶς φυλάει ἀπό ἐκεῖ ψηλά. Ἄς εἶναι ἡ μνήμη του αἰώνια καί νάχουμε τήν εὐχή του ».
Μεταφέρουμε ἀκόμα μιά μαρτυρία ἀπό τό ἴδιο μνημόσυνο πού ἔγινε στά 1999 στό Μοναστήρι τοῦ Ἅη Γιώργη στό Γοργολαΐνι. Ἔλεγε λοιπόν τότε σάν Πρωτοσύγκελλος τῆς ΙΑΚ καί νῦν Μητροπολίτης Γορτύνης καί Ἀρκαδίας κ.Μακάριος :
«Ἦρθα κι’ ἐγώ στό Μοναστήρι μικρό παιδί ἀκόμα, σάν Κατασκηνωτής. Θυμᾶμαι τή πρώτη συνάντηση στήν εἴσοδο. Ἔχω ἀκόμα στό πατρικό μου στίς Δαφνές τίς σημαῖες τῶν Ὁμάδων. Στό Κυπαρίσι ἀποκάτω στίς συγκεντρώσεις, φτιάχναμε τό σύνθημα τῆς ἡμέρας.Ἀκόμα θυμᾶμαι τήν ἄμιλλα τῶν παιδιῶν γιά τό ποιός θά βγεῖ πρῶτος καί νά κερδίσει τό ἔπαθλο.
Γιά πρώτη φορά στή ζωή μου ἔμαθα ἐδῶ τί θά πεῖ «νοερή προσευχή», ἔμαθα τό Κομποσκοίνι καί ποιά εἶναι ἡ ὁμαδική ,κοινοβιακή Χριστιανική ζωή. Εἶδα ἐπίσης, ἤ μάλλον ἄκουσα τό μακαριστό Δεσπότη νά ἀντιστέκεται στόν πατέρα Μελέτιο(Ἀνετάκη) ὅταν ὁ τελευταίος τοῦ ζήτησε νά γράψει κάτι στίς ἐφημερίδες, γιά νά κλείσει τό στόμα τοῦ κατηγόρου του Δεσπότη. Ἦταν οἱ πικρές μέρες τοῦ Μάνου Χάρη καί ὁ Δεσπότης μέ ἕνα κουρασμένο ὗφος, εἶπε στόν π. Μελέτιο, «Μελὲτιε, ἄφησέ με, ἐδῶ ἦρθα νά ξεχάσω».
Θυμᾶμαι πού μᾶς ἔκανε Ἐσπερινούς σάν ἀπλός Ἱερέας, στό Καθολικό, στόν Σταυρό τότε καί σήμερα λόφο τοῦ Προφήτη Ἡλία. Ἀκόμα τίς ἐκδρομές πού κάναμε στά γύρω χωριά, στά πανηγύρια.
Εἶχε μιά ἰδιαίτερη οἰκειότητα μέ τά παιδιά τοῦ Πιτσουλάκειου καί ἔπαιζε μαζί τους. Πολλές φορές τήν φασαρία τήν προκαλοῦσε ὁ ἴδιος, γιά νά ‘ρθει κέφι στήν Κατασκήνωση.
Θυμᾶμαι καί τό καταπληκτικό τραγουδάκι, ὕμνο τῆς Κατασκήνωσης τό πρώτο τουλάχιστον στιχάκι του πού ἔλεγε : «Στοῦ Ἅη Γιώργη τήν κορυφή χτίσαμε μιά πολιτεία.
Κάτω άπό τήν σκέπη τοῦ Ἰησοῦ, ἀδελφωμένοι ὅλοι μαζί
Θά προχωροῦμε ἑμεῖς ἀδελφοί, θά προχωροῦμε ».
Μακαρίου τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γορτύνης καί Ἀρκαδίας πολλά τά ἔτη.

     Τό Γοργολαΐνι ἦταν ἕνα κομμάτι άπό τή ζωή του. Ἀγαποῦσε πολύ τά παιδιά. Καί οἱ 105 δραχμές πού βρεθήκανε τότε στό συρτάρι του, ὅταν πέθανε στά παιδιά πῆγαν. Εἴχε κάνει χαρτί ὁ μακαριστός καί ἔλεγε πῶς ἄν μείνει τίποτα χρηματικό στά παιδιά νά τό δώσετε. Εἶχε καταλάβει, εἶχε δεῖ πρέπει, πώς θά πέθαινε.

Αὐτός ἦταν ὁ Εὐγένιος. Ἄνθρωπος πού δέν κράτησε γιά τόν ἑαυτό του τίποτα. Ὅλα γιά τούς ἀνθρώπους πού ἀγάπησε καί τόν ἀγάπησαν. Νά σκεφτεῖς παιδί μου πώς, ὅταν τόν πήγαμε στό Λονδίνο τοῦ κάμαμε ἔρανο μεταξύ μας γιατί ἦτανε πολλά τά ἔξοδα τῆς κλινικῆς καί δέν μπορούσαμε νά τά πληρώσουμε. Τό ‘μαθε ὕστερα ὁ Βαρδινογιάννης καί ἔστειλε τόν γραμματέα του καί πλήρωσε. Καί ἀνέλαβε καί τήν ἀδερφή του πού ἔμεινε πλέον μόνη μετά ἀπό τό θάνατό του. Αὐτός ἦταν ὁ Εὐγένιος παιδί μου. Ἄνθρωπος πού δέν κράτησε γιά τόν ἑαυτό του τίποτα. Ὅλα γιά τούς ἀνθρώπους πού ἀγάπησε καί τόν ἀγάπησαν» μᾶς εἶπε στίς 8- 8- 2007 ὁ μακαριστός πλέον γέροντας π. Γρηγόριος Ἀσπετάκης. Ἡγούμενός της Ἱεράς Μονής Ἁγίου Ἰωάννου Ἀνωπόλεως, Πνευματικός καί στενός, προσωπικός φίλος τοῦ μακαριστοῦ Δεσπότη. 

   Ἐπηγαίναμε καί μεῖς στό Γοργολαΐνι.Ἐφορτώναμε τό αὐτοκίνητο τρόφιμα καί διάφορα ἄλλα πράγματα καί ἀνεβαίναμε. Καθόμασταν κανά δυό μέρες καί φτειάχναμε τά περβολάκια, κλαδεύαμε τά δένδρα», μᾶς εἶπε ὁ Ἱερομόναχος π.Εὐμένιος Ρουσσάκης Προηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Ἀγκαράθου.

   «Ἦταν ὁ Δεσπότης καί πατέράς μου πού μέ στήριζε πρῶτον μέ τήν ἀκακία του καί ὕστερα μέ τήν πραότητα ,μέ τήν ταπείνωση καί μέ τήν πολλή του ἀγάπη. Μά πάνω ἀπ’ὅλα, μέ τό γλυκό του μειδίαμα ἄνοιγε θαρρεῖς τούς οὐρανούς, γιά νά κατεβοῦν οἱ Ἄγγελοι νά βρεθοῦνε μαζί του σά μιά ὄμορφη παρέα. Ἐρχότανε τίς περισσότερες μέρες τῆς βδομάδας χωρίς νά μᾶς εἰδοποιήσει γιατί δέν ἤθελε ποτέ τυμπανοκρουσίες καί ὑποδοχές. Μόλις τά παιδιά τόν ἔπαιρναν μυρωδιά πηδοῦσαν καί τοῦ ἔπαιρναν τό καλυμαύχι, ἄλλα τοῦ τραβοῦσαν τό ἀντερί, ποτέ δέν εἴπε τίποτα γιά νά τά προσβάλει, ποτέ δέν θύμωσε»,μᾶς εἶπε μιά μοναχή του παλιοῦ καλοῦ καιροῦ στό Γοργολαΐνι ἡ Μοναχή Θεοπίστη πού σήμερα μονάζει στήν Ἱερά Μονή Ἁγίου Γερασίμου στήν Κεφαλλονιά.

   

   Ἤθελε ὁ Δεσπότης νά σάξει τό Μοναστήρι ἀπό τήν ἀρχή. Μά λεφτά δέν ὑπῆρχανε. Καί ἐκάθουντανε συλλογισμένος στό Γραφεῖο ντου στή Μητρόπολη.Κι ἐκειά πού ἐσκέφουνταν ἐμπῆκα ξαφνικά ἕνας νέος ξανθός καί τόνε ρώτηξε τί ἔχει. Σάν ν-τοὖπε βγάνει ὁ νέος ἕνα σακκουλάκι καί λέει : Πάρε Δεσπότη, νά σάξεις τό Μοναστήρι. Κι ἐγίνηκε ἄφαντος. Ξανοίγει ὁ Δεσπότης κί εἴχενε μέσα λίρες. Ψάχνουνε καί τό νέο ,πράμα. Κατέβηκε ὁ Διάκος στήν αὐλή, πράμα. Κί ἔτσι καταλάβανε πῶς ἦτανε ὁ Ἅη Γιώργης »,εἶχε πεῖ ἡ μακαριστή Γερόντισσα Συγκλητική στήν συζήτησή της μέ τόν Καθηγούμενο π.Ἀρσένιο τό ἔτος 2000.

  «Ἐκάμανε μιά τελευταία λειτουργία στήν Άθήνα γιά τό Δεσπότη, πρίν πᾶνε στό Λονδίνο. Καί μοῦ πέψανε καί μένα μιά μερίδα. Μά ἔκαμα τό λάθος πού δέν τή κράτησα νά τήν τρώω λίγη λίγη»,εἶχε πεῖ ἡ μακαριστή Γερόντισσα Συγκλητική στή συζήτησή της μέ τόν Καθηγούμενο π.Ἀρσένιο τό ἔτος 2000.

  «Δέν ξέρω γιά τήν δική μου ἐλαχιστότητα μά ὑπῆρχαν τότε ἐδῶ στό Γοργολαΐνι τά δυό χαρίσματα πού πρέπει νάχει ὁ Μοναχός:ἡ ἁγία Ταπείνωση καί ἡ Εὐλογημένη προσευχή». (χαρίσματα τοῦ παλιοῦ καλοῦ καιροῦ) μᾶς εἶπε ἡ Μοναχή Εὐγενία Πατεράκη σέ μιά συζήτηση πού εἶχαμε τό καλοκαίρι τοῦ 2006 στή Μονή τῆς Παναγίας τῆς Κυρίας Παληανῆς.

«Χρειαζόμουν μιά ἐγχείρηση καί στά δύο πόδια τώρα τελευταία. Σκεφτόμουνα τό προηγούμενο βράδυ πού θά ἔμπαινα στό χειρουργεῖο ποιός θά ἦταν δίπλα μου ἐκτός τήν Παναγία καί τόν Ἅη Γιώργη. Κι ὅταν ὁ ὕπνος ἔκλεισε τά μάτια μου, σάν σέ ὄνειρο ἤ σέ ὄραμα δέν ξέρω, ἦρθαν καί κάθισαν δεξιά μου ὁ μακαριστός Δεσπότης καί ἀριστερά μου ἡ ἀγαπημένη μου Γερόντισσα. Ἄς ἔχω τήν εὐχή τους», μᾶς εἶπε ἡ Μοναχή Εὐγενία Πατεράκη σέ μιά ἐξομολογητική συζήτηση μαζί της στό κελί της, στό Μοναστήρι τῆς Παναγίας τῆς Κυρίας Παληανῆς τό Φθινόπωρο,τόν Ὀκτώβρη τοῦ 2007.

  «Ἦτανε Ἐπανωσηφίτης ὁ ἀείμνηστος Εὐγένιος καί εἴχε ἕνα παραπάνω σεβασμό στόν Ἅη-Γιώργη. Πολύ παραπάνω ἐδῶ στόν Ἅγιο Γεώργιο στό Γοργολαΐνι πού τοῦ ἄρεσε καί σάν τόπος προσευχῆς. Τόν εἶδα προσωπικά πολλές φορές νά προσεύχεται. Μόνος,μόνος,μόνος. Ἀκόμα καί τήν ὥρα πού ἱερουργοῦσε σέ κάποιες στιγμές διέκοπτε. Σίγουρα ἐκείνη τήν ὥρα θά εἴχε ἄμεση ἐπικοινωνία μέ τό Θεό. Ἦταν προχωρημένος πέρα γιά πέρα ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος στήν ἄσκηση καί τήν προσευχή. Εἶχε ἕναν δικό του τρόπο μέ τόν « ὁποίο ἀναμφίβολα ἄγγιξε τόν Παράδεισο», εἶπε ὁ πολυσέβαστος γέροντας π. Μιχάλης Γιγουρτάκης, σέ μιά συζήτηση πού εἴχαμε μαζί του στίς 22-Αὐγούστου τοῦ 2006.

  «Θυμᾶμαι πού ἐπήγαινα τόν παπποῦ μου μέ τό γαϊδουράκι στόν Ἅγη Γιώργη,γιά νά ἐξομολογήσει καί τόν ἴδιο,άλλά καί ὅλους τούς παπάδες πού ἦταν ἐκεί στό Συνέδριο.Κατέβαινε καί μπαίναμε άπό τή Δυτική πόρτα.Καί νά δεῖς ἕνα παράξενο φαινόμενο. Στέκανε ὅλοι στή σειρά,πρῶτα ὁ Ψαλιδάκης καί σκύβανε καί τοῦ φιλούσανε τό χέρι.Ἦτανε βλέπεις ὁ ἐξομολόγος του καί τοῦ εἶχανε παραπάνω σεβασμό», μᾶς εἶπε ὁ κ.Γ. Ματθαιάκης.

   «Ἐκουβέντιαζε ὄμορφα καί ἤτανε ἕνας ἄνθρωπος πού δέν ἐμπόρειε κιανείς νά τοῦ βρεῖ ψεγάδι. Μόνο πού τόνε θώρρειες, σούρχουνταν ἕνα μ-πράμα ὡσά ν-τό δέος. Σούρχουνταν, νά σκύψεις καί νά τόνε προσκυνήσεις. Σάμπως ἐθώρρειες τήν είκόνα τοῦ Χριστοῦ», μᾶς εἶπε ἡ κ. Μαρία Περογαμβράκη, κάτοικος Κ.Ἀσιτῶν, 86 έτῶν σήμερα, μαρτυρία πού καταπλήσσει μέ τήν ἀπλότητα καί τήν εἰλικρίνειά της.