ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Bρηκα,τριγυριζοντας τη μοναξια της ψυχης μου, εναν παλιο αγωνιστή. Απλωμένο τα πληγωμένα χέρια του,στον κόσμο ζητωντας την Αληθεια του.Πληγιασμένα τα πόδια του,δύσκολη ανηφόρα μέχρι να φτάσει στην καρδιά μου η μορφή και ό λόγος του.Βουλιαγμένα τα μάγουλα του απο την πείνα,απο τα γυμνά του πόδια ετρεχαν αίματα κι ανάμεσα από τα κουρέλια του φαινόταν το κορμί του σκελεθρωμένο.Κρύωνε και τα ματια του ηταν γεματα δάκρυα.Χτυπoυσε τις πόρτες,κανένας δεν άνοιγε,τον έδιωχναν απο Μοναστήρι σε Μοναστήρι,και τα σκυλιά 'ετρεχαν ξοπίσω του κι γάβγιζαν.Ενα βράδυ τον είδα να κάθεται σε μια πέτρα και κοιταζε την έρημη θάλασσα.Κρύφτηκα από ενα έλατο και παραμόνεψα.Ωρα πολλή δεν μιλούσε.Κι αξαφνα δε βάσταξε πια έσυρε φωνή:" οι αλεπούδες κι 'ολα τα ζα της γης έχουν που να κοιμηθούν κι εγω δεν έχω που να γείρω το κεφάλι".Αστραπήτο νού μου τύλιξε,τον γνώρισα,έτρεξα να του φιλήσω το χέρι.ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΣΑ ΑΠΟ ΜΙΚΡΌ ΠΑΙΔΙ,τον αγαπούσα πάντα, εψαχνα παντου να τον βρω είχε γίνει 'αφαντος.ΆΧ, να μπορούσα να του ανοίξω την καρδιά μου να μπεί, να μην κρυώνει,να μην γυρίζει άστεγος.Στο νου μου ήρθε ο μεγάλος φίλος,όχι του μπογιού μου, μεγαλύτερος απο το μπόι μου να μπούμε μαζί στόν αγώνα. Νάταν αληθεια μπορετό να κατέφευγε ο Χριστός στήν καρδιά μου.